Kolumna: Oružje naših predaka

Za podelu oružja postoje različiti kriteriji, koji variraju od različitih definicija ili vojnih doktrina. Najpoznatije je ono prema nameni, izvoru energije ili principu delovanja,  kojom se oružje deli u 10 grupa: hladno oružje, vatreno oružje koje se prema kalibru ponekad deli na: streljačko oružje, artiljerijsko oruđe, raketno oružje,  minsko-eksplozivno oružje, elektromagnetsko oružje, nuklearno-hemijsko i biološko  oružje,  psihološko oružje, ekonomsko oružje i sl.

Oružje se prema potrebnom broju ljudi deli na individualno i kolektivno oružje, a prema načinu borbe/upotrebe  na napadno i odbrambeno oružje.

Sa čim su to ratovali u dalekoj prošlosti?

Da li su se nekada u davnoj prošlostizemlje i čovečanstva koristila neka fantastična oružja, koja ni dan danas nisu identifikovana, pitanje je istorije mnogih isčezlih civilizacija, čiji mitovi, legende, pa i sami zapisi govore u prilog ovoj hipotezi. Tragovi takvih sukoba i uništenja sreću se nebrojeno puta u istoriji ljudske rase, a sami zemljini slojevi još i danas čuvaju svedočanstva takvog strahovitog razaranja, koja arheološki do danas nisu objašnjena.

U velikim indijskim spevovima 'Ramajani' i 'Mahabharati' sreću se izveštaji o čudovišnim oružjima i ratovima koje su vodile mitske i povesne ličnosti starog doba. To božansko oružje jeste u hronikama povest koja se nimalo ne razlikuje od današnjih dostignuća u oblasti tehnološkog oružja, s obzirom na gotovo savremene opise u kojima se prepoznaju laseri, nuklearna oružja i druga tehnička čuda.

Pošto je riječ o vremenu koje sanskrit postavlja u hiljadama godina, sasvim je izvesno da opisi nisu nastali slučajno ili imaginacijom autora tih i sličnih tekstova, pogotovo ako je reč o doslednoj implikaciji opisa tih oružja koje koristimo danas. Po najstarijim legendama tih epoha, reč je o oružju koje su koristili 'bogovi sa neba' zbog čega u sanskritskoj literaturi to oružje i pripada svetu božanskog neba. Jačina njihovog dejstva merila se postepenu jačine uništenja, a to su  oružja koja su mrvila u prah i pepeo čitave armije, gradove i velike oblasti zemlje. Među tim opisima, najpoznatija božanska oružja indijske mitologije bila su: Indrin plamen, bramaširas, bramadandon, sandagara, pašupati, pinaka, Bramino oružje, tvaštar i razne vimane: rukma, shakuna, tripura.

Što se tiče oružja indijskih bogova, već je Indrin plamen bilo oružje svetlosnog porekla koje je po svom dejstvu uništavalo područje širokog dijapazona, pri čemu bi se ... javile kuglaste munje koje su razorno uništavale neprijatelja.

Ako uzmemo u obzir da su hronike o strašnom oružju tek usmeni prepis nekih starijih tradicija, onda su događaji u 'Ramajani', 'Mahabharati'  i dugim indijskim tekstovima mnogo stariji od vremena u kom su zabeleženi.

Mnoga od opisanih oružja u sanskritskoj literaturi mogla su da izazovu masovne kataklizme, raijacione mutacije, kao i trenutačno isčezavanje raznih ljudi, predmeta i barijera.  Međutim, takav primer sintetičkih orušja, kao što su kuglaste munje, kojima se još naš Nikola Tesla bavio, još su i danas čovekov san, s obzirom da je reč o tehnologiji koja je još i danas nedostupna.

U sanskritskoj literaturi postoji čak i nauka o božanskom oružju, Astravidža čija pojava nije objašnjena jer su ista oružja jednostavno isčezla iz povesti ljudskog roda. Slične primere o božanskim oružjima imamo u nizu legendarnih prikaza kod mnogih civilizacija, od Sibira do Ognjene zemlje, usled čega i nastaju božanski ratovi na zemlji. Otuda i imamo, u nemalo primjera, legende koje govore o sukobu bogova,  čija se osnovna nit priče prebacila na legendarnu osnovu ratova na nebu, koji su se vodili izmedju: Horusa i Seta, Tiamate i Marduka, Zevsa i Titana, Arimana i Ormuzda, Odina i divova, Jehove i palih anđela.

Tragove dejstva energetskih oružja imamo u arheološkim slojevima mnogih nestalih kultura, kao što su tuneli, podzemlja, kiklopski gradovi ili basnoslovna utvrđenja. Tako već u biblijskoj priči o Sodomi i Gomori postoji opis uništenja gradova posredstvom nuklearnih eksplozija. Treba pomjenuti Božanskog Indru iz indijske mitologije, koji je 'kidao tvrđave kao što starost dere haljine'. Danas medjutim u cijeloj Indiji postoji jedan jedini spomenik ovom božanstvu.

Sa druge strane, jedna indijska knjiga mudrosti 'Surija panati' (Spoznaja sunca) sadrži opisane tajne o energiji Sunca.  Opet, pojava termonuklearnih bogova iz prošlosti dobro se uvrežila u sećanju ljudskog roda, pošto čovek kao vrsta nije mogao da u svojoj svesti sagradi tako fantastična verovanja o božanskom oružju i njegovoj upotrebi. To je moglo doći od jedne mnogo naprednije civilizacije, bilo da je sišla sa zvezda ili je pripadala legendarnoj Atlantidi. Otuda se stravični kult rata proširio celom ljuskom vrstom još od vremena pećinskog čoveka.

Od celokupne istorije čovečanstva, samo 300 godina prošlo je bez ratnih sukoba.  Svi ostali milenijumi prošli su u krvavim sukobima svih vrsta. Navešćemo sada primere delovanja fantastičnih oružja na istorijsku stvarnost:

• Nan madol  - svedočanstvo kolosalne energije koja se tu upotrebila;
• Sete citades - avetinjski predio bazaltne pustinje, u kojoj je do temelja sravnjen grad bogova;
• Sodoma i Gomora  - svedočanstvo nuklearnog udesa;
• Jerihon II - jedan od sedam slojeva, sravnjen kolosalnom energijom još neidentifikovane vatre;
• Troja IV  - četvrti sloj grada star 1.000 godina, prije Odiseja, bukvalno zbrisan iz istorije;
• Šurupak  - spaljen i zagonetno mrtav, 3.000 godina pre Hrista;
• Mohendžo Daro IV  - grad koji je doslovno sravnjen nuklearnom energijom, što je naučno utvrđena činjenica.

Primere ovih zagonetno spaljenih gradova nauka do danas nije objasnila, jer joj se činilo 'nemogućim' da oni upravo bivaju uništeni nekom višom energijom. Mnoga od tih oružja se ne mogu identifikovati, bez obzira na opsežan opis. Takav npr. imamo u zapisima iz Indije: mohanastra - oružje koje šalje u besvesno stanje čitave armije, taštra - oružje koje izaziva svojevrsnu maglu i uništava sve pred sobom.

Mnoga od ovih oružja imaju i svoju hijerarhiju, a tako tvrde i indijski izvori, rečima da postoje takozvana prva i poslednja oružja.  Prvo se oružje verovatno podrazumeva pod vrstama konvencionalnog oružja, dok je poslednje oružje sredstvo nepojmljive moći, čiji opis koji ćemo navesti to i potvrđuje:

Oružje se vinulo visoku u vazduh i plamen koji je sevnuo iz njega, bio je sličan ognju koji je pogodio Zemlju na kraju geološke epohe. Krhotine su padale sa neba, a zemlja je sva podrhtavala... (Aunshani parva).

Iz te mase, iznenada je izljetelo mnoštvo plamenih strela, praćenih bukom koja je prevazilazila svu poznatu tutnjavu na zemlji... Pri padu na površinu zemlje, te gromovite strele su eksplodirale. Njištanje ranjenih konja, urlanje umirućih slonova i vapaj ljudi, stvarali su užas među preživelima... (Mahabharata). Legende svetskih naroda govore o vremenu tzv. božanskih ratova, koji su bili viđeni i na nebu i na zemlji.

Ratovi koji su se u mnogome razlikovali od konvencionalnih ratova, kao i od geoloških presija prirode kakvi su vulkani, erupcije, poplave i uragani. Reč je o opisima božanskih  oružja koja su koristila neka nama nepoznata bića, a čija tehnika i dejstvo na zemlji jesu u dlaku isti sa današnjim sličnim oružjem.

Ako se svim ovim stvarima da naučna realnost, onda je istorija čoveka na ovoj planeti samo puko ponavljanje jedne već doživljene stvarnosti, s obzirom da mnogi izumi nisu uopšte izmišnjeni, već samo ponovo i ko zna po koji put otkrivani.

Od pamtiveka/ postanka sveta i prvih konflikata, ljudi su se trudili da uz što manje sredstava nanesu što više gubitaka protivniku i na što ekonomičniji način postignu cilj. Efikasnost i efektivnost bili su na prvom mestu. Stremili su kreiranju oružja za masovno uništavanje (OMU).

Upotreba otrovnih materija, kao jednog od OMU, stara je koliko i čovečanstvo. Međutim, do Prvog svetskog rata nije imala odlučniju ulogu u ratovima. Kinezi su upotrebljavali smrdljive lonce napunjene sumporom više od hiljadu godina pre nove ere. Stari Grci koristili su prašak za kijanje i tzv. „grčku vatru”, smešu koja je gorela u dodiru sa vodom.

Korišćena je u pomorskim bitkama, a tačan sastav smeše ni do danas nije poznat. Stari Rimljani koristili su toksične dimove. U starom veku vrhovi strela potapali su se u prirodne otrove biljaka, kao što su jedić, bunika, morski luk ili zmijski otrov i ekstrakti leševa. U zabeleškama Leonarda da Vinčija pronađeni su crteži za oružje koje je uključivalo praškasti arsenik i praškasti sumpor pakovan u granate, da bi se mogli koristiti za napad na brodove, ali nije poznato da li je ovo oružje ikada upotrebljeno .

Između dva svetska rata poboljšava se tehnologija izrade oružja za masovno uništavanje, te tehnologija isporuke na cilj. Doktor Gerhard Šreder  godine 1936. stvorio je nervno-paralitički bojni otrov tabun, zatim sarin 1938. godine i soman 1944. godine. U periodu rata protiv Kineza, od 1937. do 1945. godine, Japanci su u više navrata koristili granate punjene bojnim otrovima (fozgen, iperit). U nemačkim koncentracionim logorima koristili su se ugljenikov oksid i „ciklon B” – cijanovodonik. Nije zabeleženo da su u toku II  svetskog  rata Nemci upotrebljavali bojne otrove na bojnom polju, zbog straha od kontaminacije svojih građana koji nisu imali zaštitu. Amerikanci su 1945. godine upotrebili nuklearno oružje . Dve nuklearne bombe bačene su na japanske gradove Hirošimu i Nagasaki, izazvavši masovna stradanja stanovništva i potpuno razaranje infrastrukture. To je bio prvi, a ujedno i poslednji put da je nuklearno oružje korišćeno u  ratnim dejstvima.